Desanka Maksimović: U stvaranju i ljubavi

Povezane objave

• Počinje snimanje treće sezone serije “Mandalorijanac” 13/10
• Zanimljive činjenice o Dušanu Silnom 20/12
• Radionica za osnovce: “Pravimo selekciju za kolekciju” 11/02

Desanka Maksimović bila je pesnikinja, profesorka književnosti i članica Srpske akademije nauka i umetnosti. Dobitnica je ordena časti, odlikovanja Sveti Sava… Rođena je nadomak Valjeva, 16. maja 1898. godine i bila je najstarija od osmoro dece.

Zbog posla oca Mihaila, koji je bio školski učitelj, dva meseca posle rođenja porodica se preselila u selo Brankovina, gde je Desanka završila tri razreda osnovne škole. Kada je napunila 10 godina porodica se seli u Valjevo, gde je kasnije upisala gimnaziju. Međutim, bez oca Desanka ostaje 1915. godine, u Prvom svetskom ratu, a koji je umro od tifusa dok je služio u Кraljevskoj srpskoj vojsci.

Uz smrt oca, porodica je bila u teškoj materijalnoj situaciji, zbog čega je Desanka bila primorana da napusti srednju školu. U slobodno vreme je učila francuski, a srednju školu ponovo upisuje posle rata i završava je 1919. Kada se i seli za Beograd. Upisuje Filozofski fakultet, odeljenje za uporednu književnost, opštu istoriju i istoriju umetnosti, a jedan od klasića bio joj je pesnik Miloš Crnjanski.

Angažovanja

A 1920. godine njene pesme Jedna smrt i  Pitanje su prvi put objavljene u književno-političkom časopisu “Misao”. U istom časopisu, godinu kasnije, objavljeno je 11 pesama Desanke Maksimoć. Radeći za taj list upoznala je znamenite ličnosti srpske književnosti poput Isidore Sekulić, Rastka Petrovića, Bogdana Popovića… Kao profesor istorije, književnosti i crtanja privremeno se zaposlila 1922. godine u privatnoj gimnaziji u Obrenovcu. Da bi nakon diplomiranja, 1923. godine postala pomoćni nastavnik u Trećoj ženskoj gimnaziji.

Francuska vlada joj je obezbedila stipendiju, zahvaljujući kojoj je otputovala u Pariz, gde su objavljene njene pesme, po prvi put na stranom jeziku, i to u časopisu “Belgrader Zeitung”. Nakon godine provedene na školovanju u Francuskoj, vraća se u zemlju i počinje da radi u Učiteljskoj školi u Dubrovniku.

Nakon tog angažovanja, vraća se u Beograd gde nalazi posao profesora u Prvoj ženskoj gimnaziji (današnja Peta gimnazija) i tu upoznaje pesnikinju Miru Alečković, koja joj je prvo bila učenica, a kasnije velika prijateljica. U toj školi je radila do penzije. Uz ogroman opus rodoljubivih, ljubavnih dela, Desanka je pisala i knjige za decu. Učestvovala i u prevođenju knjiga Fjodora Dostojevskog, ali je prevodila i slovenačkog, bugarskog i francuskog jezika.

Jedno od najznačajnijih dela Desanke Maksimović je, a koje govori o stradanju svog naroda, “Krvava bajka”. Ovo delo nastalo je kao reakcija na streljanje kragujevačkih đaka 1941. godine.

U decembru 1959. godine izabrana je za dopisnog člana Srpske akademije nauke i umetnosti, a šest godina kasnije postaje njen redovni član. Desanka je volela da putuje i dosta vremena provodila je u SAD, Kanadi, Sovjetskom Savezu, Norveškoj i Australiji. U Kinu je otputovala 1983. godine kao šef delegacije jugoslovenskih pisaca.

“Udruženje književnika Srbije” predložilo ju je 1984. godine za Nobelovu nagradu, a godinu kasnije na Cetinju joj je uručena Njegoševa nagrada. Predsedništvo SFRJ je 1988. godine pesnikinji dodelilo Orden jugoslovenske zastave sa lentom zbog predanosti književnom radu koji traje sedamdeset godina. A, 1992. godine patrijarh Pavle joj je uručio orden Svetog Save, a od srpske književne zadruge je dobila nagradu za životno delo.

Ljubavna priča

Desanka Maksimović bila je udata za glumca i pesnika Sergeja Slastikova, koji je umro 1976. godine, nakon čega je objavila roman Ne zaboraviti. U braku njih dvoje nisu imali dece. Desanka Maksimović je umrla 1993. godine i sahranjena je pored supruga.

U jednoj od svoji ispovesti Desanka je ispričala da je, zahvaljujući pozivu Rusa da u njihovom klubu održi predavanje i pročita nekoliko pesama, upoznala Sergeja.

“Da li je to bila ljubav na prvi pogled? Verovatno! Ali, sigurno, moja prva ljubav i prvi muškarac s kojim sam se poljubila. Bila sam već zrela devojka. Kasnije smo se zbližili. Nisam mogla odmah da se udam, jer još je bilo dece (braće i sestara), koji nisu bili izvedeni na put“

Sergeju je objasnila da moraju sačekati, jer ima nasleđene dužnosti koje mora ispuniti. On je strpljivo čekao, da bi se 1933. godine par venčao i zasnovao svoj dom. Sergeja je bio ruski emigrant, a kao mladi kadet tokom Prvog svetskog rata Turci su ga zarobili. On je uspeo da se nakon brojnih putovanja dočepa Beograda. Nakon venčanja je završio glumačku školu i dobio ponudu da ode u Skopski teatar, ali je to odbio, zbog službe svoje supruge.

Kasnije se, zaposlio u izdavačkoj kući „Prosveta” kao prevodilac ruskog jezika. Preveo je četrnaest knjiga, a pisao je i pesme za decu, potpisujući se kao “Kalužanin”. Desanki su mnogi govorili da je bolju priliku mogla da nađe, od Sergeja koji je rodom bio iz Kaluge, šumovite oblasti blizu Moskve, ali je ona uvek isto odgovarala:

„Ja sam se udala za čoveka kojeg je moje srce tražilo, bez obzira na to što je bio siromašan. U njemu sam našla ono što sam želela“